کمی صادقانه تر

یادداشت های سید محمد مهدی حسینی پارسا

شوخیهایت!

جمعه ۲۳ اردیبهشت ۱۳۸۴ 11:1

شوخیهایت ،... صدای تپش
                      جمع دو قلب را تداعی می کند
                می میرم آنگاه ...
                       که صدای دوقلب یکی شوند
                                                 ودر هم حل...
رنگ لبانت ،
              به مانند شُکوه گرفتگی خورشید است.
ارغوان رضایت من ، ...
                        آنچنان که می شتابم تا
               آبستن مرگ را در آغوش دارم.
جمع تمام کوه های عصر مدرن هم
توانای تاب لرزش گونُوانت
               نمی با شند.

تو آب حیات منی ،
چُونان که گر بنوشمت جاودانم وافسوس که جاودان نیستی ...

سینه هایم حُرم لرزه های سینه هایت را
از
فراقِ فقدانِ خزان ، حس نکرده است.

روز به دی ن ِ روشنائی زنده است
و من به دی نِ وجود تو.

وآسمان قرش بلند خود را به شُکوهِ شِکوهایت
مخفی می کند
تا ندانی که او نیز سکه اش روی دیگری دارد...
وتو روی دیگر سکه منی.

پارسا - 23/2/84 تهران

حسینی پارسا

بیوگرافی

چرا دلم نكند تب؟
زمان زمان عجيبي ست!
نفس نمانده به كامم، هوا هواي غريبي ست!
چه رسم عاشقي است اين انتظار مجازي!
تعارفات زباني ، حسابهاي رياضي!
چرا دلم نزند لك؟ ، سايه ها كه دو رنگند!
عشقها که دروغين ، دشنه اند و تفنگند!
آدمان نه آدم ، دوستان نه تب دار!
مشق هاي نه مشتاق ، قلب ها همه بيمار
چرا دلم نكند تب؟
زمانه خانه ي جنگ است
ماندنم ننگ است
نشان ، نشانه ي گندم
بيا دلم تنگ است...
بيا دلم تنگ است...

پارسا، 18 فروردین 87

آخرین نوشته‌ها

آرشیو موضوعی

نوشته‌های پیشین

دوستان

کدهای وبلاگ

پیشنهاد من برای میزبانی جوملا: