( پیش نوشت:
برخی دستگاه های الکترونیکی برای حفظ داده های پایه ای شان از یک باطری استفاده می کنند بنام باطری بکاپ. اگر این باطری از دست برود با کوچکترین قطعی برق حافظه هم پاک می شود. )از 8 سال پیش تا کنون همه چیز خوب بوده است. پیش از هم همین طور. همه ی هشت سال های پیاپیِ پیش از این، خوب بوده اند، چرا که 8 سال آینده خوب نباشد؟ مگر خلافش ثابت شود!

مردم ما ( منظورم اکثریت است ) اساسن حافظه ی بلند مدت ندارند و این را به کرات به اثبات رسانده اند. خب چه اشکال دارد. حداقل از این 8 سال آینده دست کم 4 سالش خوب است و از 4 سال دیگر مشکلات آغاز می شوند و حدود 4 سال ادامه خواهند داشت و همه چیز به طرز وحشتناکی بد می شود. تحریم می شود. خودرو گران می شود. دلار بالا می رود. ماشین لباسشویی قیمتش می شود دو برابر. برادر به برادر رحم نمی کند! حتا کبریت! بله همین کبریت بی خطر خودمان هم با افزایش قیمتی اساسی مواجه خواهد شد. شیرهم قیمتش می شود روزانه. خب این رسم روزگار ما ایرانی هاست. به انتهای 4 ساله ی دوم که می رسیم، در اوج نا امیدی و مشکلات عدیده به یکباره بارقه ای از امید جوانه می زند و روزگار رو به شکوفایی می رود، ما می مانیم و شکوهی باور نکردنی و آنجاست که همه ی تلخی های 4 سال گذشته به یکباره حذف شده و گذشته مان خوب می شود! نمی دانم چه کسی است که ما را از برق می کشد و حافظه ی گذشته ( حد اقل 4 سال گذشته ) را هوا می کند.
حافظه ی تاریخی مان باطری بکاپ ندارد. گذشته نشان داده که در یک نسل ما که اساسن می تواند حافظه ای بلند مدت داشته باشد هم، وقایع، عمر تاریخی ندارند ( انتقال به نسل بعد، دیگر پیش کش! ) امید وارم نیازی به تهیه ی مثال نباشد که دلمان خون می شود از بازخوانی وقایعی که حافظه ی ایرانی ما آن را به خوبی فراموش کرده است.
حافظه ی بلند مدت ما دچار آمپاس است!