کمی صادقانه تر

یادداشت های سید محمد مهدی حسینی پارسا

گریستنی برای فردا36

پنجشنبه ۲ فروردین ۱۳۸۶ 0:54
نسیم باد نوروزی...

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد

عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد

اغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد

چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

 

این تطاول که کشید ازغم هجران بلبل

تا سراپرده گل نعره زنان خواهد شد

گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر

مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد...

 

*****************************

 

جام درویشی دل زود به هجران بردند

آندم آنگه که دل از سینه ی ما هرزه برفت...

 

سال پیش همین زمان حالتم جز این بود! آنکه عزمی جزم برای کوششی! و این زمان هم چنین نگاهی دارم اما ... سوی نگرش امروز کجا و آنروز کجا!

 

یادم است روزی به خانه ی پدری رسیدم و داخل شدم، پدرم را دیدم که گویا از دردی به خود می پیچید! نزدیک شدم  که چه شده؟ رگ پایش گرفته بود و ناراحت! به پایش نشستم و سعیم آن بود که به راحتی بازگردد ، همین حین شنیدم که در زیر لب زمزمه ای می کرد! سراپا گوش شدم! می گفت : انسان بدبخت... انسان بدبخت... که توانت همه در راحتی است و سراپا ضعف...

دلم گرفت که آه چه راست می گوید... راست می گوید...

 

مثال امسال من است و آن سال! و اینکه کدامیک صحیح است!؟ برای چون منی شاید صادقی عمل ملاک صحت باشد اما اینکه چقدر راست گفتم زمان می خواهد و قضاوت دوران!...

 

حسینی پارسا
بیوگرافی
چرا دلم نكند تب؟
زمان زمان عجيبي ست!
نفس نمانده به كامم، هوا هواي غريبي ست!
چه رسم عاشقي است اين انتظار مجازي!
تعارفات زباني ، حسابهاي رياضي!
چرا دلم نزند لك؟ ، سايه ها كه دو رنگند!
عشقها که دروغين ، دشنه اند و تفنگند!
آدمان نه آدم ، دوستان نه تب دار!
مشق هاي نه مشتاق ، قلب ها همه بيمار
چرا دلم نكند تب؟
زمانه خانه ي جنگ است
ماندنم ننگ است
نشان ، نشانه ي گندم
بيا دلم تنگ است...
بيا دلم تنگ است...

پارسا، 18 فروردین 87
آخرین نوشته‌ها
آرشیو موضوعی
نوشته‌های پیشین
دوستان
کدهای وبلاگ

پیشنهاد من برای میزبانی جوملا: