کمی صادقانه تر

یادداشت های سید محمد مهدی حسینی پارسا

چه بایدم گفتن که توانش بود!؟

دوشنبه ۲۸ خرداد ۱۳۸۶ 23:40
 

مادرم زهرا (س)

یا علی رفتم بقیع اما چه سود...
هر چه گشتم فاطمه آنجا نبود...


یا علی قبر پرستویت کجاست؟
آن گل سر برگ و خوش بویت کجاست؟


هر چه باشد من نمک پرورده ام...
دل به عشق فاطمه خوش کرده ام...


حج من بی فاطمه بی حاصل است...
فاطمه حلال صد ها مشگل است...


من طواف سنگ کردم دل کجاست؟
راه پیمودم بسی منزل کجاست؟

به خدا اگر مزار بی بی پیدا بود... بیرق سرخ بر افراشته اش چشم غیرت انسان را باز میکرد و خونش را به جوش! تا که جهاد آغاز شود...

من که یکباره در از قلعه ی خیبر کندم!
داغ زهرا به خدا از نفس انداخت مرا...

حسینی پارسا

از فرط زخم فکر دلم درد میکند!

شنبه ۲۶ خرداد ۱۳۸۶ 17:7

 

دنیائی نه چنان زیبا! با وجود همه ی زیبائی هائی که خدای مهربان به انسان اغلب ناشکر عنایت کرده است!

حالا که می نویسم اشک در چشمانم حلقه زده! و حالا جاری شد! و بغضی فرو خورده گلویم را می فشارد! انسان بیچاره ی طماع و مظلوم که هنوز هم حتی در قرن ۲۱ که روشنفکرانش از ادعای تمدن گذشته اشان باد کرده اند در جستجوی صلح ، تشنه فریاد میکند!

قلب آدمی می سوزد وقتی جنایتها تودستی و علنی می شوند! و آدم ها برای مرام و معرفت و رحم! تره هم خرده نمی کنند. دل آدمی می شکند وقتی قلب سرد می شود و چشمان اشرف مخلوقات سرد می بیند و گنگی و وحشت و طوفانی که از نفس شیطان درون ، سرچشمه می گیرد بر او قالب است!

دیروز تصویری دیدم که قلبم را سوخت! روحم را آزرد! و نگاهم را سخت پژمرد...

آه... که انسان چقدر بی مهابا در کنار وحشت و ظلم و ستمگری راحت و بی دغدغه زندگی میکند! و این چقدر راز شکوه و جلال و بزرگی انسان آزاد را می رنجاند!؟

بیچاره دخترک بی پناه... که تنها ۱۷ بهار از جوانه ی عمرش گذشته بود...

فقط می خواست آن طوری زندگی کند که دوست دارد! خواسته بود به چیزی معتقد باشد که دوستش دارد! خواسته بود به دنیای کوچکش آنطوری نگاه کند که که وسیع باشد! خواسته بود طبیعت درونی اش را طوری تزیین کند که می خواهد و نیست!

آن وقت او را در مقابل چشمان صدها انسان! ، به باد سنگ می گیرند! لختش میکنند! و با بلوک ۵۰ کیلوئی بر سرش می کوبند! تا بمیرد.....

 

 

تنها به جرم آنکه چرا می خواهد آزاد باشد ، آنگونه باشد که دوست دارد! 

دلم شکسته است.... بد جوری خرده های دلم با کوفته های جسم او و زخم های روحش پیوند خرده است!

دلم شکسته است... شاید بیشتر به این خاطر که چگونه آدم می تواند این فاجعه را ببیند! سکوت کند! یا حتی همراهی کند و تصویر کند و در موبایلش به دبگری هدیه کند! و دیگری و دیگران بگویند : راستی فلانی دیدی دختره رو چی جوی می کشن!

دنیای زیبائی که به لجن کشیده شده

و کیست که یاری دهد...

 

حسینی پارسا

پیش تر این وبلاگ ، گر چه صادق اما ، طور دیگر بود!

شنبه ۱۹ خرداد ۱۳۸۶ 11:6
 

بیراهه رفته بودم آن شب...

دستم را گرفته بود و می کشید!

زین بعد همه ی عمرم را بیراهه خواهم رفت...

 پیش از این گرچه قلمم صادق بود اما هماره بوی مویه داشت! گرچه حال هم دارد و حتی خواهد داشت اما اینبار صادقانه تر از گذشته ها!

اینکه آدم چقدر می تونه صادق باشه!؟ خودش عرصه ای خوهد بود از آزمونی زیبا و بزرگ! سعی خواهم داشت بی آنکه حضوری حس کنم! آنچه باید و نباید گفته شود. گرچه متعادل اما درویش گون...

گر مصلحت اندیشی دور است ز درویشی     هم دیده پر از آتش همه دیده پر  آب اولی

 

حسینی پارسا

گریستنی برای فردا 50

سه شنبه ۱۵ خرداد ۱۳۸۶ 3:31

پروانه ها ای شمع...

 

پروانه ها! آئید...

بر گرد این شمع...

ای شمعها سوزید...

 بر فرق این غم...

 

ای ماه دریابم...

ای آسمان خوب...

ای ساده  ای خورشید...

 ای مهربانم ، غم...

 

 چون باغبانم من

 ای مهربان طوفان...

 از کرده ام مفروش

این آفتاب جم!

 

شادم چو نا کامان!  شادم از این طوفان...

ای آسمان شب... چشمک بزن بر من!

 

زهرائی ام کن تو ،  در توبه می سوزم...

می سوزم از نقسان ،  از بی نهایت کم!

 

ای آسمان شب ، شادم چو ناکامان...

چشمک بزن بر من  ، شادم از این طوفان...

 

آن ساقی مستان...  تنها سفر کرده ست...

من مانده ام تنها ...  در این  سراپا سم...

 

ای مهربان طوفان... بر جان من بخروش

بخروش تا یابم راهی که چون مرهم...

  

حسینی پارسا

گریستنی برای فردا 49

شنبه ۵ خرداد ۱۳۸۶ 15:57
 

 

 

دو نفر تابحال برام خواب دیدن! گفتن صدقه بندازم...

حلال!

 

 

حسینی پارسا
بیوگرافی
چرا دلم نكند تب؟
زمان زمان عجيبي ست!
نفس نمانده به كامم، هوا هواي غريبي ست!
چه رسم عاشقي است اين انتظار مجازي!
تعارفات زباني ، حسابهاي رياضي!
چرا دلم نزند لك؟ ، سايه ها كه دو رنگند!
عشقها که دروغين ، دشنه اند و تفنگند!
آدمان نه آدم ، دوستان نه تب دار!
مشق هاي نه مشتاق ، قلب ها همه بيمار
چرا دلم نكند تب؟
زمانه خانه ي جنگ است
ماندنم ننگ است
نشان ، نشانه ي گندم
بيا دلم تنگ است...
بيا دلم تنگ است...

پارسا، 18 فروردین 87
آخرین نوشته‌ها
آرشیو موضوعی
برچسب‌ها
نوشته‌های پیشین
دوستان
کدهای وبلاگ

پیشنهاد من برای میزبانی جوملا: