کمی صادقانه تر
یادداشت های سید محمد مهدی حسینی پارسا
اساسن حافظه ی تاریخی مان باطری بکاپ ندارد!
جمعه ۲۵ مرداد ۱۳۹۲ 2:15برخی دستگاه های الکترونیکی برای حفظ داده های پایه ای شان از یک باطری استفاده می کنند بنام باطری بکاپ. اگر این باطری از دست برود با کوچکترین قطعی برق حافظه هم پاک می شود. )
از 8 سال پیش تا کنون همه چیز خوب بوده است. پیش از هم همین طور. همه ی هشت سال های پیاپیِ پیش از این، خوب بوده اند، چرا که 8 سال آینده خوب نباشد؟ مگر خلافش ثابت شود!
مردم ما ( منظورم اکثریت است ) اساسن حافظه ی بلند مدت ندارند و این را به کرات به اثبات رسانده اند. خب چه اشکال دارد. حداقل از این 8 سال آینده دست کم 4 سالش خوب است و از 4 سال دیگر مشکلات آغاز می شوند و حدود 4 سال ادامه خواهند داشت و همه چیز به طرز وحشتناکی بد می شود. تحریم می شود. خودرو گران می شود. دلار بالا می رود. ماشین لباسشویی قیمتش می شود دو برابر. برادر به برادر رحم نمی کند! حتا کبریت! بله همین کبریت بی خطر خودمان هم با افزایش قیمتی اساسی مواجه خواهد شد. شیرهم قیمتش می شود روزانه. خب این رسم روزگار ما ایرانی هاست. به انتهای 4 ساله ی دوم که می رسیم، در اوج نا امیدی و مشکلات عدیده به یکباره بارقه ای از امید جوانه می زند و روزگار رو به شکوفایی می رود، ما می مانیم و شکوهی باور نکردنی و آنجاست که همه ی تلخی های 4 سال گذشته به یکباره حذف شده و گذشته مان خوب می شود! نمی دانم چه کسی است که ما را از برق می کشد و حافظه ی گذشته ( حد اقل 4 سال گذشته ) را هوا می کند.
حافظه ی تاریخی مان باطری بکاپ ندارد. گذشته نشان داده که در یک نسل ما که اساسن می تواند حافظه ای بلند مدت داشته باشد هم، وقایع، عمر تاریخی ندارند ( انتقال به نسل بعد، دیگر پیش کش! ) امید وارم نیازی به تهیه ی مثال نباشد که دلمان خون می شود از بازخوانی وقایعی که حافظه ی ایرانی ما آن را به خوبی فراموش کرده است.
نماد سرعت ما در داد و ستد فرهنگ
پنجشنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۲ 0:58به تصویر زیر توجه کنید:
از منظر من، تصویر فوق به خوبی بیانگر سرعت ما در "داد" و "ستد" فرهنگی است.
بد بخت ترین مرد روی زمین
سه شنبه ۴ تیر ۱۳۹۲ 0:21
از ته تراشیده ام
تا ،
همه بدانند
بعد از تو، من ،
بد بخت ترین مرد روی زمینم...
4 تیر 1392 - تهران - 00:20 دقیقه
اینها می خواهند شهرمان را آباد کنند...
چهارشنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۲ 23:40به تصاویر زیر توجه کنید:
یاد مثلی آلمانی می افتم که می گوید: ما کار می کنیم که سلامت باشیم، آنوقت ناهار نمی خوریم که کارمان عقب نیافتد!
یا عقل کوچک من در درک مفهوم آبادانی عاجز است و یا بواقع آبادانی مفهومی غیر از آراستگی دارد...
آقا جان هم بلاخره از این دنیا فرار کرد...
یکشنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۲ 21:46من که نرسیدم! دیگران می گفتند به تاخت می رفت، آنچنان که همه چیز ظرف دقایقی پایان یافت و دیگر چشمان کسی به دیدن آقا جان معطر نمی شد.
چه کسی فکرش را می کرد که آقاجان هم از این دیار خسته شود. مریم چند باره تکرار می کرد که یعنی دیگه آقاجان نیست. یعنی دیگه آقا جان نداریم...
نمی دانم... نمی دانم چرا بعد از عمری بیش از 90 سال هم، فراق آقا جان، برای هیچ کسی باور پذیر نیست...
بی بی که رفته بود، آقا جان دیگر احوال گذشته ها را نداشت، انس همیشگی اش با تلاوت قرآن، آن روز ها چند چندان شده بود، انگار چیزی گم کرده بود و تقلا می کرد برای یافتنش...
مریم آن روز صبح اولین چیزی که گفت این بود که خواب آقا جان را دیده است. آقا جان هنوز میان ما بود، می گفت دیده است که آقا جان دیگر زمین گیر نیست. بی بی آمده بود با آن چادر گل گلی اش. آقا جان گفته بود: گریه نکنید! من خوبم و بی بی دستش را گرفته بود و رفته بودند...
بی بی که رفت، برکت از خانه ی آقا جان رفته بود... و حالا با رفتن آقا جان، به درستی احساس می کنم، برکت از زندگی ما رخت بربسته است...
برکت از خونه رفت، رستم از شاهنومه رفت...
وقتی وطن، به خون خودش تشنه می شود...
چهارشنبه ۱ خرداد ۱۳۹۲ 2:31وقتی وطن به خون خودش تشنه می شود، عشق است اگر نصیب رگم دشنه می شود
خون مرا بریز به رگهای میهنم، هرگز به حرمت وطنم، دم نمی زنم... دم نمی زنم...
آن روزی که سالار عقیلی، در حالی که دکتر یدالهی درکنارش ایستاده بود و برای نخستین بار این شعر را برایم خواند، احساسم در مورد تعامل این دو هنرمند کامل شد... احساسی سرشار از احترام و ارادت
وقتی این دو مرد را کنار هم دیدم، فرصت را غنیمت شمردم برای گفتن این جمله که: سالار عزیز، آقای دکتر یدالهی؛ ترکیب شما دو نفر که به خلق اثر موسیقایی معروف "تبریز در مه" انجامید، تاریخ ایران رو، صدها سال فراز و نشیب این خاک رو، سالهای شلتاق بیگانه به وطن رو به خوبی تداعی کرد...
و اینجا بود که سالار این دوبیت شعر رو قرائت کرد، اشک در چشمان من حلقه زد و آنچه اکنون هنگام خواندن این یاد داشت می شنوید، صدای سالار عقیلی است که اثر فاخر دکتر افشین یدالهی را می خواند.
اگر این صدا پخش نمی شود، می توانید از طریق پخش کننده ی زیر بشنوید:
بیوگرافی
زمان زمان عجيبي ست!
نفس نمانده به كامم، هوا هواي غريبي ست!
چه رسم عاشقي است اين انتظار مجازي!
تعارفات زباني ، حسابهاي رياضي!
چرا دلم نزند لك؟ ، سايه ها كه دو رنگند!
عشقها که دروغين ، دشنه اند و تفنگند!
آدمان نه آدم ، دوستان نه تب دار!
مشق هاي نه مشتاق ، قلب ها همه بيمار
چرا دلم نكند تب؟
زمانه خانه ي جنگ است
ماندنم ننگ است
نشان ، نشانه ي گندم
بيا دلم تنگ است...
بيا دلم تنگ است...
پارسا، 18 فروردین 87
آخرین نوشته‌ها
- نوروز بر شما خوبان مبارک
- 5 سال و دو کبیسه!
- لطفا جوگیر نشوید! جواد کبیر یا محمود کبیر! قیاسی که مع الفارق است...
- حضرت عزرائیل نقشه را تغییر نمی دهد
- ماژول محبوب ترین مطالب (روز - هفته - ماه) برای سایت های خبری
- عید ولایت گوارای وجودتان
- اساسن حافظه ی تاریخی مان باطری بکاپ ندارد!
- نماد سرعت ما در داد و ستد فرهنگ
- بد بخت ترین مرد روی زمین
- اینها می خواهند شهرمان را آباد کنند...
آرشیو موضوعی
برچسب‌ها
نوشته‌های پیشین
- فروردین ۱۳۹۸
- آبان ۱۳۹۶
- تیر ۱۳۹۴
- دی ۱۳۹۲
- آبان ۱۳۹۲
- مرداد ۱۳۹۲
- تیر ۱۳۹۲
- خرداد ۱۳۹۲
- فروردین ۱۳۹۲
- اسفند ۱۳۹۱
- دی ۱۳۹۱
- آذر ۱۳۹۱
- آبان ۱۳۹۱
- مهر ۱۳۹۱
- مرداد ۱۳۹۱
- تیر ۱۳۹۱
- اردیبهشت ۱۳۹۱
- فروردین ۱۳۹۱
- اسفند ۱۳۹۰
- بهمن ۱۳۹۰
- آذر ۱۳۹۰
- آبان ۱۳۹۰
- مهر ۱۳۹۰
- شهریور ۱۳۹۰
- مرداد ۱۳۹۰
- تیر ۱۳۹۰
- خرداد ۱۳۹۰
- اردیبهشت ۱۳۹۰
- فروردین ۱۳۹۰
- اسفند ۱۳۸۹
- بهمن ۱۳۸۹
- دی ۱۳۸۹
- آذر ۱۳۸۹
- آبان ۱۳۸۹
- مهر ۱۳۸۹
- شهریور ۱۳۸۹
- آرشيو
